Op 5 augustus reden we van Lathse naar Rongbuk, waar we zullen logeren in een tentenkamp op 4 km van het basiskamp. Dit op 5200 m hoogte. De weg was een serieus off-road traject van 100 km, maar te doen. Grote keien, putten , maar heel veel kort op elkaar volgende ribbels, waardoor he voortdurend zoeken was om het juiste spoor te vinden om te rijden. Zoniet danste de motor voortdurend en sloeg het achterwiel van links naar rechts. Landschap was prachtig. Gelukkig geen regen. Dus alles relatief onder kontrole.
Waar we ook voorbij komen in Tibet, worden we [vooral de motoren] met grote ogen bekeken en gevolgd. Dergelijke motoren kan je in Tibet niet vinden. En vooral het ruige ronken trekt de aandacht. Waar we ook halt houden, willen chinezen een foto bij ons en de motoren [gek zijn ze] of willen Tibetanen eens op het zadel plaatsnemem. We moeten terug een pas van meer dan 5000 m over. Daar zouden we de 5 hoogste pieken van de Himalaya moeten zien.....jammer, maar de wolken lieten dit niet toe.
Aangekomen in het tentenkamp was het een drukte van jewelste. Busjes, autos, jeeps, ja zelfs fietsers....en ons kamionneke vullen de binnenronde. Alle nomadententen staan in een grote cirkel, nietig klein tussen de enorme bergen rondom. Elke tentheeft een schoorsteentje. De tenten worden verhuurd aan de reizigers en biedt onderdak voor een 6-tal mensen. Een gastgezin zorgt voor avondeten en ontbijt.
Het weer is bewolkt, waardoor de Everst zich niet laat zien. Ondertussen wordt de kachel [groot woord] aangemaakt. Eerst wat papier, karton, en voor de rest gedroogde yak-stront.Voortdurend wordt water gekookt voor jamijn-the. Thermoskannen worden voortdurend gevuld. Het grootste deel van de rook verdwijnt via het schouwtje naar buiten. De rest blijft in de tent hangen. We moeten nu en dan eens naar buiten om te hoesten en te ontluchten. Hopelijk blijft het deurtje van de tent zo lang mogelijk open. Het 2jarig dochtertje van de gastvrouw dartelt rond. Tussen het stoken, koken, en andere bezigheden, mag de kleine aan de borst. Als een behendig aapje hangt die kleine dan krampachtig te zuigen, terwijl moeder van her naar der rondspringt. Ikzelf eet gebakken petatjes, Carl gebakken rijst. Na een kleine ontrokingswandeling buiten maken we ons klaar om te slapen. De eetruimte wordt opeens omgetoverd tot dortoir. De zitbanken worden opeens slaapbanken en massa's dekens liggen klaar om ons warm te houden. Een klein pieslampke verlicht de ruimte, zodat we kunnen genieten van de slaaprituelen van onze crew.
Onze mekanieker trekt zijn wollen muts aan en kruipt met kleren en al [inclusief zijn goretex jas] onder de dekens. De chauffeur Lobsa, die er steeds netjes bijloopt met hoed en kostuumjasje, herplooit zijn jasje wel 7 keer, vooraleer ook met al de rest van zijn kleren onder de wol te duiken. De gids Tashi moet in een kort beddeke. Ook wijzelf houden zoveel mogelijk aan en kruipen in ons zalig slaapzakje, met er bovenop nog enkele dekens. Hopen dat er geen snurkers zijn en dat we de slaap snel kunnen vatten [soms heel moeilijk op grote hoogte] Wonder bij wonder lukt het ons aardig om wat te slapen De regen valt de hele nacht door ....hopelijk klaart het op in de morgen zodat we de Everest kunnen aanschouwen.
Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten