We dachten enkele dagen niet bereikbaar te zijn. Maar het avontuur heeft daar anders over beslist!
Daar we zwaar genegocieerd hadden om een bepaalde [beloofde] niet-touristische noordelijke route te nemen, zijn we om 8.30 uur vertrokken uit de hoofdstad van Tibet. Het beloofde een mooie off-road-rit te worden van 160 km. En ja hoor....prachtige natuur, bergen, sneeuw, rivieren, schapen en geiten en yaks, leuke autenthieke taferelen, nomadententen, .....De mooiste rit tot op heden. Een hele hoge bergpas 5300 m, waar we dan nog eens 100 m hoger stapten [klinkt belachelijk 100 m, maar we blaasden gelijk zot, door die grote hoogte].
Maar voor die rit hadden we nodig: een dosis lef, vertrouwen in onze motoren, super-verantwoordelijkheid naar veiligheid.
De wegen waren vooral aarde, gravel, modder, zand enz.....alles behalve beton of asfalt.
We zouden overnachten in een onooglijk klein dorpje, waar we normaal gezien een kamer zouden kunnen versieren. Aangekomen rond 16 uur in dat dorpje midden het idyllisch mooie landschap, met bruisende rivier [op 4300 m ] ontdekten we dat alle huizen verlaten waren. Een enkeling zei ons dat iedereen naar een soort festival was en maar s'avonds laat zou thuiskomen [maar na zo'n feest wisten wij al in welke toestand ze zouden arriveren, en dat in die dronken toestanden het zeker niet zou lukken om een kamer te versieren).
Dus....na 7 uur off-roaderen hadden we te kiezen: ofwel afwachten en hopen op toch een kamer of niet, [met het risico dat we dan buiten moesten slapen] ofwel de rit van s'anderendaags erbij nemen [160 km] tot in Shigatze. Tussenin waren enkel nog boerderijkes [groot woord] en tenten van nomaden. We waren ook nog zowat dood van de honger, want alles in dat dorpje was potdicht en we hadden geen proviand mee.
Dus niet te treuzelen.....vertrekken maar! Met wat geluk kwamen we voor het donker aan in de 2de grootste stad van Tibet.
Rustig rijden in de gravel was de boodschap.... vooral dat nu grote afdalingen aankwamen.
Plotseling kwamen we aan obstakel nr 1. Een nieuwe brug in aanbouw. Het verkeer moest langs een steile helling naar beneden om zo een tijdelijk nood-bruggetje over te steken. Voor ons ok, ware het niet dat een zware geladen vrachtwagen het gat toestopte. Die stond net voor het bruggetje, maar kon er niet over [te smal]. Big problems: als die truc niet meer uit dat gat kon, konden wij maar eventjes een omweg maken van 320 km om ons doel te bereiken. Het lukte de truck niet om achteruit de helling op te geraken. Ondertussen kwamen de boerkes uit de omgeving erbij [met of zonder koeien] kwamen de werkmannen kijken, iedereen had zijn mening en er werd er maar op los geroepen. Dan kwam het lumineus idee van iemand: een dikke lange koord kwam eraan en Carl plaatste alle mannen geschrankt langs de koorden. Je kunt het geloven of niet: een 30-tal mannen hebben samen met de kracht van de truck de vrachtwagen uit dat gat getrokken. Je moest de geestdrift van die mannen gehoord hebben... het was werkelijk teamwerk. Dit euvel heeft ons 1.5 kostbare uren gekost.
Terug op de motoren met grommende buiken. Een uur verder was obstakel nr 2: Een vrachtwagen midden de weg: Een heel zwaar machien werd door een groepje mensen omhoog getrokken om zo op de vrachtwagen te trekken. Dus Carl en ons team ernaar toe en helpen trekken. Na 20 min stond dat kraam erop.
Dan weer verder.....oppassen want de regen had de weg glad en modderig gemaakt. Soms moesten we geulen door van 40 cm diep. Ik voelde mij wel een soort motocrosser....die springen ook omhoog met hun moto.
Eindelijk bereikten we de hoofdweg....friendship Highway. Nu nog 80 km te gaan. Het zou dus zeker donker zijn bij aankomst.
Obstakel nr 3: Wegeniswerken.....ongeveer 70 km van de 80. We hebben zeker een 20-tal omleidingen gehad [een omleiding hier is: je den dieperik insturen naast de weg en dan een eind verder terug uit den dieperik omhoog klimmen] Je moet weten dat de auto's pas hun lichten opzetten als het pikkendonker is..... Nog nooit heb ik zoveel stofwolken gezien, nog nooit heb ik zoveel stof gegeten. Geluk 1: het regende niet tijdens deze helse opdracht. Geluk 2: de truck reed heel kort na ons met zijn lichten op, en verlichtte zo onze weg [niets wordt hier verlicht of aangeduid langs de weg]
Dus......na 14 uur op de moto zijn we eindelijk aangekomen. Heelhuids en wel, maar heel sjiek van uitzicht: We hadden allebei het kleur van de weg....stof, stof, stof. Zelfs het personeel van het hotel moest lachen als ze ons zagen binnenstrompelen.
We waren dood van de honger, maar nog doder van de moeheid. Na een paar koekjes die Carl kon op de kop tikken in de nachtwinkel naast het hotel, en een snel doucheke [de handdoeken waren kavezwart na deze] zijn we als een blok in slaap gevallen.
Nu dus vandaag een day-off. Op het gemakske nog een monastery bezocht, wat door de straten gekuierd, ons tegoed gedaan in een chinees restaurant, wat gefotografeerd, een klein waske, enz....
Morgen vertrekken we terug naar een minder bereikbaar gebied...... Dus tot volgende boodschap!
groetjes
Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten