Zo nu en dan trok een wolkje voorbij, zodat we ofwel een topje of een stukje flank van de Everest konden zien.
Met een klein busje [verplicht] vertrokken we voor de laatste 4 km naar het base-camp. Aangekomen werden we voor de zoveelste keer geregistreeerd door de militairen, die er een kleine basis hadden. Nog enkele 10tallen meters klimmen tot op een plateau....en wat zagen we.....NIETS....niets dat maar enigszins deed denken aan een basis-kamp voor klimmers. Geen barakjes, geen tenten, geen klimmers, geen Everest [maar dit door de wolken natuurlijk]. Enkel een soort maanlandschap, stenen, de rivier met kolkend water, maar geen base-camp sfeer. Gelukkig was de natuur prachtig waardoor we al vlug de drukte van al die toeristen vergaten, Terug 4 km met het busje naar beneden, nadat we eerst wat moesten trekken en duwen met de chinezen om op die bus te geraken. Die chinezen, onbeleefde ploerten, hebben nog nooit gehoord van "elk zijne toer"
Na het posten van enkele kaartjes in het hoogste postkantoortje ter wereld, na een eenvoudig pancake ontbijt, na een te hoge rekening, na het uitschudden van de shit-doorrookte slaapzakken, en na de beleefde "thank you,s" vertrokken we via een afgekorte weg van 70 km richting Old Tingri. Het werd een off-road van het hoogste kaliber. Door de vele regen, zagen we al vlug dat dit geen gewoon parcours zou worden. Paris-Dakar, motocross-wedstrijden....we draaien er ons hand niet meer voor om.....na deze 70 km .
Al heel vlug veranderde de "weg" in een hobbelige strook met keien zo groot als je hoofd. Water langs alle kanten. Modder door overgelopen rivieren die over het traject liepen. Carl rijdt me voor en ik volg heel aandachtig zijn spoor. Vooral toen hij door een dikke diepe modderstroom heen moest en ik zijn wiel heen en weer zag slingeren. Dit wou ik evenaren, maar de modderstroom was te groot, en mijn ervaring te klein, waardoor ik opeens pardoes in de modder lag. Na mijn pijnloze tuimeling sloeg ik een nogal "modderfiguur" wat terug aanleiding gaf tot ferme lachbuien. Samen sleurden we de motor uit de brei, stampen hem terug op gang, veeg de modder uit het gezicht en konden terug verder.
Een eind verderop gaat het van kwaad naar erger. Een zware jeep zit vast in een modderpoel die niet ontweken kon worden. De 4x4 wordt opgezet en na wat trekken en duwen geraakt die terug op het droge. Onze truck [geen 4x4] neemt zijn aanloop en...zit natuurlijk ook vast in de poel. Vooruit, vast, achteruit, vast, stenen worden angebracht, achteruit, graszoden komen eraan, schoppen enz....Lobsa, onze chauffeur, rolt zijn broekspijpen omhoog en stapt voorzichtig met zijn beste schoentjes uit de truck. Vanaf dat moment kon je zelfs niet meer zien of hij schoenen aanhad of niet. Zijn broekspijpen waren ook duidelijk niet hoog genoeg opgerold. En zijn kostuumvestje zag er niet meer uit.....allemaal sproeten met modder. Ik bleef er bijna in van het lachen als ik hem bekeek.
Toen de truck dreigde om te kieperen in een lager gelegen moerasveld, sprong iedereen in de modder om te trekken. Na heel wat heisa geraakte de truck aan de overkant. Vrij, maar voor hoe lang.... De motoren bereikten veilig de overkant via het moerasgebied. Alsof we nog geen ellende genoeg hadden, begon het nog te regenen en te hagelen. Het werd een waar hindernissenparcours, waarop steeds de een de ander moest uitsleuren. Aangenkomen in Old Tingri, besloten we om een stuk van de trip van 's anderendaags erbij te nemen. Door de vele regen konden we niet inschatten of de 230 km naar de Chinese grens haalbaar zou zijn . Dus nog eens 160 km rijden, doch nu over de mooie Friendship Highway, maar met een hoge pas(Tong La, of La Lung 5200m) over te gaan. Het werden 160 km regen,sneeuw, kou enz....
Net voor het duister bereikten we Nyalam, waar we de keuze hadden tussen een slecht hotel en een nog slechter hotel.
Met mijn laatste kracht vroeg ik de Tibetaanse madam om eerst de kamer te mogen zien. Toen ik de sanitaire ruimte wou inspecteren, rende een vuile vieze rat voor mijn voeten. Toen ben ik gaan [hard]lopen....
Het was vlug beslist om in het andere slecht hotel te gaan overnachten. Geen douche, geen warm water, maar we voelden ons een koning te rijk....wat een luxe...een eigen toilet [weliswaar zonder water]!!!!!!
Dat heet dan gelukkig zijn.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten